dubitatiu
Étymologie
- Du latin dubitativus.
Adjectif
dubitatiu masculin (féminin : dubitativa)
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Catalan
Étymologie
- Du latin dubitativus.
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | dubitatiu [duβitaˈtiw] |
dubitatius [duβitaˈtiws] |
| Féminin | dubitativa [duβitaˈtiβə] |
dubitatives [duβitaˈtiβəs] |
dubitatiu [duβitəˈtiw], [duβitaˈtiw]
Dérivés
Prononciation
- catalan oriental : [duβitəˈtiw]
- catalan occidental : [duβitaˈtiw]
Étymologie
- Du latin dubitativus.
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | dubitatiu \dyβitaˈtiw\ |
dubitatius \dyβitaˈtiws\ |
| Féminin | dubitativa \dyβitaˈti.βo̞\ |
dubitativas \dyβitaˈti.βo̞s\ |
dubitatiu [dyβitaˈtiw] (graphie normalisée)
Dérivés
Prononciation
- languedocien : [dyβitaˈtiw]
- rouergat : [dyβitaˈtju]
- France (Béarn) : écouter « dubitatiu [Prononciation ?] »