disceptatrix
Latin
Étymologie
- Déverbal de discepto (« disputer, débattre, juger »), dérivé de disceptatum, avec le suffixe -trix.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | disceptātrīx | disceptātrīcēs |
| Vocatif | disceptātrīx | disceptātrīcēs |
| Accusatif | disceptātrīcem | disceptātrīcēs |
| Génitif | disceptātrīcis | disceptātrīcum |
| Datif | disceptātrīcī | disceptātrīcibus |
| Ablatif | disceptātrīcĕ | disceptātrīcibus |
disceptātrīx \dis.kepˈtaː.triːks\ féminin 3e déclinaison, imparisyllabique (pour un homme, on dit : disceptator)
- Celle qui juge, arbitre.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « disceptatrix », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « disceptatrix », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
- disceptatrix sur Logeion