discens
Latin
Étymologie
- substantivation du participe du verbe disco.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | discens | discentēs |
| Vocatif | discens | discentēs |
| Accusatif | discentĕm | discentēs |
| Génitif | discentĭs | discentiŭm |
| Datif | discentī | discentĭbŭs |
| Ablatif | discentĕ | discentĭbŭs |
discens \Prononciation ?\ masculin 3e déclinaison, faux imparisyllabique
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | discens | discens | discens | discentēs | discentēs | discentia |
| Vocatif | discens | discens | discens | discentēs | discentēs | discentia |
| Accusatif | discentem | discentem | discens | discentēs | discentēs | discentia |
| Génitif | discentis | discentis | discentis | discentium | discentium | discentium |
| Datif | discentī | discentī | discentī | discentibus | discentibus | discentibus |
| Ablatif | discentī | discentī | discentī | discentibus | discentibus | discentibus |
discens \Prononciation ?\ deuxième classe faux imparisyllabique
- Participe présent de disco
Références
- « discens », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage