diganto
Forme de préposition
| Personne | Forme |
|---|---|
| 1re du sing. | diganin |
| 2e du sing. | diganit |
| 3e masc. du sing. | digantañ |
| 3e fém. du sing. | diganti |
| 1re du plur. | diganimp ou diganeomp |
| 2e du plur. | diganeocʼh |
| 3e du plur. | diganto ou digante |
| Impersonnel | diganeor |
diganto \diˈɡãnto\
- Troisième personne du pluriel de la préposition digant.
N'en devoa ket brud vat al lec’h-se rak, meur a wech, e oa bet harpet tud eno, gant hailhoned o klask tan da lakaat war o butun hag a c’houlenne goude o yalc’h pe o buhez diganto.
— (Yeun ar Gow, E skeud Tour Bras Sant Jermen, Éditions Al Liamm, 1978, page 49)- Cet endroit n’avait pas bonne réputation car, à plusieurs reprises, des personnes y avaient été arrêtées par des vauriens leur demandant du feu pour leur tabac et ensuite leur bourse ou leur vie.