diganin
Forme de préposition
| Personne | Forme |
|---|---|
| 1re du sing. | diganin |
| 2e du sing. | diganit |
| 3e masc. du sing. | digantañ |
| 3e fém. du sing. | diganti |
| 1re du plur. | diganimp ou diganeomp |
| 2e du plur. | diganeocʼh |
| 3e du plur. | diganto ou digante |
| Impersonnel | diganeor |
diganin \di.ɡã.ˈnĩːn\
- Première personne du singulier de la préposition digant.
Neuze e cʼhoulennez tan diganin.
— (Erwan Kervella, Du e tremen an Noz war ar Vuhez in Yud, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, page 46)- Alors tu me demandes du feu.
Met ar cʼhoant-bevañ nʼeo ket aet diganin, Rachel, gwech ebet.
— (Mich Beyer, Seizh Devezh Warn-ugent, An Alarcʼh Embannadurioù, 2006, page 15)- Mais lʼenvie de vivre ne mʼa pas quitté, Rachel, jamais.
Variantes dialectales
Prononciation
- Bretagne (France) : écouter « diganin [Prononciation ?] » (bon niveau)