daemonius
Latin
Étymologie
- Du grec ancien δαιμόνιος, daimónios.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | daemonius | daemoniă | daemonium | daemoniī | daemoniae | daemoniă |
| Vocatif | daemonie | daemoniă | daemonium | daemoniī | daemoniae | daemoniă |
| Accusatif | daemonium | daemoniăm | daemonium | daemoniōs | daemoniās | daemoniă |
| Génitif | daemoniī | daemoniae | daemoniī | daemoniōrŭm | daemoniārŭm | daemoniōrŭm |
| Datif | daemoniō | daemoniae | daemoniō | daemoniīs | daemoniīs | daemoniīs |
| Ablatif | daemoniō | daemoniā | daemoniō | daemoniīs | daemoniīs | daemoniīs |
daemonius \Prononciation ?\
Apparentés étymologiques
Références
- « daemonius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage