coortus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | coortŭs | coortūs |
| Vocatif | coortŭs | coortūs |
| Accusatif | coortum | coortūs |
| Génitif | coortūs | coortuum |
| Datif | coortūi ou coortū |
coortibus |
| Ablatif | coortū | coortibus |
coortus \Prononciation ?\ masculin
- Naissance, apparition.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | coortus | coortă | coortum | coortī | coortae | coortă |
| Vocatif | coorte | coortă | coortum | coortī | coortae | coortă |
| Accusatif | coortum | coortăm | coortum | coortōs | coortās | coortă |
| Génitif | coortī | coortae | coortī | coortōrŭm | coortārŭm | coortōrŭm |
| Datif | coortō | coortae | coortō | coortīs | coortīs | coortīs |
| Ablatif | coortō | coortā | coortō | coortīs | coortīs | coortīs |
coortus \Prononciation ?\
- Participe passé de coorior.
Références
- « coortus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage