contestatorius
Latin
Étymologie
- Dérivé de contestatus, avec le suffixe -orius.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | contestatorius | contestatoriă | contestatorium | contestatoriī | contestatoriae | contestatoriă |
| Vocatif | contestatorie | contestatoriă | contestatorium | contestatoriī | contestatoriae | contestatoriă |
| Accusatif | contestatorium | contestatoriăm | contestatorium | contestatoriōs | contestatoriās | contestatoriă |
| Génitif | contestatoriī | contestatoriae | contestatoriī | contestatoriōrŭm | contestatoriārŭm | contestatoriōrŭm |
| Datif | contestatoriō | contestatoriae | contestatoriō | contestatoriīs | contestatoriīs | contestatoriīs |
| Ablatif | contestatoriō | contestatoriā | contestatoriō | contestatoriīs | contestatoriīs | contestatoriīs |
contestatorius \Prononciation ?\
- Relatif à l'instruction d'un procès.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « contestatorius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage