conjunctus
Latin
Étymologie
- Déverbal de conjungo, dérivé de conjunctum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | conjunctŭs | conjunctūs |
| Vocatif | conjunctŭs | conjunctūs |
| Accusatif | conjunctum | conjunctūs |
| Génitif | conjunctūs | conjunctuum |
| Datif | conjunctūi ou conjunctū |
conjunctibus |
| Ablatif | conjunctū | conjunctibus |
conjunctus \Prononciation ?\ masculin
- Union, assemblage.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | conjunctus | conjunctă | conjunctum | conjunctī | conjunctae | conjunctă |
| Vocatif | conjuncte | conjunctă | conjunctum | conjunctī | conjunctae | conjunctă |
| Accusatif | conjunctum | conjunctăm | conjunctum | conjunctōs | conjunctās | conjunctă |
| Génitif | conjunctī | conjunctae | conjunctī | conjunctōrŭm | conjunctārŭm | conjunctōrŭm |
| Datif | conjunctō | conjunctae | conjunctō | conjunctīs | conjunctīs | conjunctīs |
| Ablatif | conjunctō | conjunctā | conjunctō | conjunctīs | conjunctīs | conjunctīs |
conjunctus \Prononciation ?\
- Participe passé de conjungo.
Antonymes
Références
- « conjunctus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage