conjectatorius
Latin
Étymologie
- Dérivé de conjectatus, avec le suffixe -orius.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | conjectatorius | conjectatoriă | conjectatorium | conjectatoriī | conjectatoriae | conjectatoriă |
| Vocatif | conjectatorie | conjectatoriă | conjectatorium | conjectatoriī | conjectatoriae | conjectatoriă |
| Accusatif | conjectatorium | conjectatoriăm | conjectatorium | conjectatoriōs | conjectatoriās | conjectatoriă |
| Génitif | conjectatoriī | conjectatoriae | conjectatoriī | conjectatoriōrŭm | conjectatoriārŭm | conjectatoriōrŭm |
| Datif | conjectatoriō | conjectatoriae | conjectatoriō | conjectatoriīs | conjectatoriīs | conjectatoriīs |
| Ablatif | conjectatoriō | conjectatoriā | conjectatoriō | conjectatoriīs | conjectatoriīs | conjectatoriīs |
conjectatorius \Prononciation ?\
- Conjectural.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « conjectatorius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage