cantonièr
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| cantonièr \kantuˈnjɛ\ | cantonièrs \kantuˈnjɛs\ | 
cantonièr [kantuˈnjɛ] (graphie normalisée) masculin (pour une femme, on peut dire : cantonièra, cantonièira)
- Celui qui est au coin.
- Cantonnier.
- (Par plaisanterie) Curé de canton.
Variantes dialectales
- cantonier (provençal)
Vocabulaire apparenté par le sens
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Masculin | cantonièr \kantuˈnjɛ\ | cantonièrs \kantuˈnjɛs\ | 
| Féminin | cantonièra \kantuˈnjɛ.ɾo̞\ | cantonièras \kantuˈnjɛ.ɾo̞s\ | 
cantonièr [kantuˈnjɛ] (graphie normalisée)
- Qui fait coin, angulaire.
Variantes dialectales
- cantonier (provençal)
Vocabulaire apparenté par le sens
Prononciation
- France (Béarn) : écouter « cantonièr [Prononciation ?] »
Références
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage