breme
Ancien français
Nom commun
breme *\Prononciation ?\ masculin
Références
- Frédéric Godefroy, Dictionnaire de l’ancienne langue française et de tous ses dialectes du IXe au XVe siècle, édition de F. Vieweg, Paris, 1881–1902 → consulter cet ouvrage
Italien
Forme de nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| brema \ˈbrɛ.ma\ |
breme \ˈbrɛ.me\ |
breme \ˈbrɛ.me\ masculin
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Étymologie
- Du vieux slave брѣмѧ, brěmę (« poids »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Duel | Pluriel |
|---|---|---|---|
| Nominatif | breme | bremeni | bremena |
| Accusatif | breme | bremeni | bremena |
| Génitif | bremena | bremen | bremen |
| Datif | bremenu | bremenoma | bremenom |
| Instrumental | bremenom | bremenoma | bremeni |
| Locatif | bremenu | bremenih | bremenih |
breme \Prononciation ?\ neutre