berauschen
Allemand
Étymologie
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich berausche |
| 2e du sing. | du berauschst | |
| 3e du sing. | er/sie/es berauscht | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich berauschte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich berauschte |
| Impératif | 2e du sing. | berausch berausche! |
| 2e du plur. | berauscht! | |
| Participe passé | berauscht | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
berauschen \bəˈra͜uʃn̩\ (voir la conjugaison)
Dérivés
- berauschend
- berauscht
- Berauschtheit
- Berauschung
Prononciation
- Berlin : écouter « berauschen [bəˈʁaʊ̯ʃn̩] »