argumentativus
Latin
Étymologie
- Dérivé de argumentatus, avec le suffixe -ivus.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | argumentativus | argumentativă | argumentativum | argumentativī | argumentativae | argumentativă |
| Vocatif | argumentative | argumentativă | argumentativum | argumentativī | argumentativae | argumentativă |
| Accusatif | argumentativum | argumentativăm | argumentativum | argumentativōs | argumentativās | argumentativă |
| Génitif | argumentativī | argumentativae | argumentativī | argumentativōrŭm | argumentativārŭm | argumentativōrŭm |
| Datif | argumentativō | argumentativae | argumentativō | argumentativīs | argumentativīs | argumentativīs |
| Ablatif | argumentativō | argumentativā | argumentativō | argumentativīs | argumentativīs | argumentativīs |
argumentativus \Prononciation ?\
- Argumentatif.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Qui expose une pièce à conviction.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « argumentativus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « argumentativus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage