anomalus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien ἀνώμαλος, anomalos (« irrégulier »).
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | anomalus | anomală | anomalum | anomalī | anomalae | anomală |
| Vocatif | anomale | anomală | anomalum | anomalī | anomalae | anomală |
| Accusatif | anomalum | anomalăm | anomalum | anomalōs | anomalās | anomală |
| Génitif | anomalī | anomalae | anomalī | anomalōrŭm | anomalārŭm | anomalōrŭm |
| Datif | anomalō | anomalae | anomalō | anomalīs | anomalīs | anomalīs |
| Ablatif | anomalō | anomalā | anomalō | anomalīs | anomalīs | anomalīs |
anomalus \Prononciation ?\
- Irrégulier.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Variantes
- anomalos
Synonymes
Apparentés étymologiques
Références
- « anomalus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage