adicio
Espéranto
Étymologie
- (Date à préciser) Composé de la racine adici (« additionner ») et de la finale -o (substantif).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | adicio \a.di.ˈt͡si.o\ |
adicioj \a.di.ˈt͡si.oj\ |
| Accusatif | adicion \a.di.ˈt͡si.on\ |
adiciojn \a.di.ˈt͡si.ojn\ |
adicio \a.di.ˈt͡si.o\
- (Mathématiques) Addition, opération dont le résultat est la somme.
Pri la simplaj operacioj (adicio de du aŭ tri operatoroj aŭ multiplikado de du operatoroj) mi sukcesis starigi kompletan liston de eblaj problemoj (34 rilataj al adicio, kaj 2 rilate al multipliko), kun ĉiukaza precizigo de la necesaj ciferoj kaj de la nombro de solvoj.
— (Kontakto, 2011-2019)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Vocabulaire apparenté par le sens
- La catégorie Opérations mathématiques en espéranto
- La catégorie Résultats d’opérations mathématiques en espéranto
Prononciation
- \a.di.ˈt͡si.o\
- France (Toulouse) : écouter « adicio [Prononciation ?] »
- France : écouter « adicio [Prononciation ?] »
Références
Bibliographie
- adicio sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
Latin
Étymologie
Verbe
adiciō, infinitif : adicere, parfait : adiēcī, supin : adiectum \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)
- Variante de adjicio avec la crase de *iicio, *jicio en -icio.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif. Le ‹ j ›, absent du latin classique, traduit le ‹ i › devant une voyelle dans la tradition scholastique française. Cf. « j en latin ».