accitus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | accitŭs | accitūs |
| Vocatif | accitŭs | accitūs |
| Accusatif | accitum | accitūs |
| Génitif | accitūs | accituum |
| Datif | accitūi ou accitū |
accitibus |
| Ablatif | accitū | accitibus |
accitus \Prononciation ?\ masculin
- Appel, convocation.
magistratus accitu istius evocantur
— (Cicéron. Verr. 2, 3, 28, § 68)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Notes
- Seul l'ablatif est usité.
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | accitus | accită | accitum | accitī | accitae | accită |
| Vocatif | accite | accită | accitum | accitī | accitae | accită |
| Accusatif | accitum | accităm | accitum | accitōs | accitās | accită |
| Génitif | accitī | accitae | accitī | accitōrŭm | accitārŭm | accitōrŭm |
| Datif | accitō | accitae | accitō | accitīs | accitīs | accitīs |
| Ablatif | accitō | accitā | accitō | accitīs | accitīs | accitīs |
accītus \Prononciation ?\
- Participe passé de accio.
Références
- « accitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage