abbröckeln
Allemand
Étymologie
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich bröckele ab |
| 2e du sing. | du bröckelst ab | |
| 3e du sing. | er/sie/es bröckelt ab | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich bröckelte ab |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich bröckelte ab |
| Impératif | 2e du sing. | bröckele ab, bröckle ab! |
| 2e du plur. | bröckelt ab! | |
| Participe passé | abgebröckelt | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
abbröckeln \apˌbʁœkl̩n\ (voir la conjugaison)
- S’effriter.
Von der Wand bröckelt der alte Putz ab.
- L’ancien crépi s’effrite sur le mur.
Note : La particule ab de ce verbe est séparable. Comme telle, elle est déplacée à la fin de la phrase dans la plupart des cas. Dans le participe passé, le préfixe ge- s’intercale entre la particule ab et le radical du verbe.
Synonymes
Dérivés
- Abbröcklung
- abgebröckelt
Prononciation
- Berlin : écouter « abbröckeln [ˈapˌbʁœkl̩n] »