Pytho
Latin
Étymologie
- Du grec ancien Πυθώ, Pythṓ.
Nom propre
| Cas | Singulier | 
|---|---|
| Nominatif | Pythō | 
| Vocatif | Pythō | 
| Accusatif | Pythō | 
| Génitif | Pythūs | 
| Datif | Pythō | 
| Ablatif | Pythō 
 | 
Pythō \Prononciation ?\ féminin singulier 4e déclinaison
Synonymes
Apparentés étymologiques
Prénom
| Cas | Singulier | 
|---|---|
| Nominatif | Pytho | 
| Vocatif | Pytho | 
| Accusatif | Pythonem | 
| Génitif | Pythonis | 
| Datif | Pythonī | 
| Ablatif | Pythonĕ 
 | 
Pytho \Prononciation ?\ masculin singulier 3e déclinaison, imparisyllabique
- Nom d’homme.
- postquam patere urbem accepere praefecti praesidii Pytho et Philippus, pro eo, qui occupasset adgredi, opus factum esse rati, cum ualida manu Agrianum Illyriorumque erumpunt Romanosque, qui alii aliunde coibant conuocabanturque, ut signa in urbem inferrent. — (Tite-Live, Ab Urbe Condita)- Mais bientôt les commandants de la place Python et Philippe apprirent qu’une brèche avait été pratiquée. Persuadés que cette circonstance tournerait au profit du premier occupant, ils sortent brusquement avec un gros détachement d’Agriens et d’Illyriens, et fondent sur les Romains, qui accouraient de tous côtés et se rassemblaient en tumulte pour entrer dans la ville. — (traduction)
 
 
Prononciation
- \ˈpyː.tʰoː\, [ˈpyːt̪ʰoː] (Classique)
- \ˈpi.to\, [ˈpiːt̪o] (Ecclésiastique)
Références
- « Pytho », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage