Manes
Latin
Étymologie
- Du vieux perse مانی, mâni.
Nom propre
| Cas | Singulier |
|---|---|
| Nominatif | Manes |
| Vocatif | Manes |
| Accusatif | Manetem |
| Génitif | Manetis |
| Datif | Manetī |
| Ablatif | Manetĕ
|
Manes \Prononciation ?\ masculin singulier
- Manès, hérésiarque perse.
Manichei a quodam Persa extiterunt, qui vocatus est Manes. Hic duas naturas et substantias introduxit, id est bonam et malam, et animas ex Deo quasi ex aliquo fonte manare adseruit.
— (Isidore de Séville, Etymologiarum libri)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Apparentés étymologiques
Nom commun
| Cas | Pluriel |
|---|---|
| Nominatif | Manēs |
| Vocatif | Manēs |
| Accusatif | Manēs |
| Génitif | Maniŭm |
| Datif | Manĭbŭs |
| Ablatif | Manĭbŭs |
Manes \Prononciation ?\ masculin
Voir aussi
- Manes (propheta) sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)
Références
- « Manes », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « Manes », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage