ὠμός
Grec ancien
Étymologie
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ὠμός | ὠμή | ὠμόν | |||
| vocatif | ὠμέ | ὠμή | ὠμόν | |||
| accusatif | ὠμόν | ὠμήν | ὠμόν | |||
| génitif | ὠμοῦ | ὠμῆς | ὠμοῦ | |||
| datif | ὠμῷ | ὠμῇ | ὠμῷ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ὠμώ | ὠμά | ὠμώ | |||
| vocatif | ὠμώ | ὠμά | ὠμώ | |||
| accusatif | ὠμώ | ὠμά | ὠμώ | |||
| génitif | ὠμοῖν | ὠμαῖν | ὠμοῖν | |||
| datif | ὠμοῖν | ὠμαῖν | ὠμοῖν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ὠμοί | ὠμαί | ὠμά | |||
| vocatif | ὠμοί | ὠμαί | ὠμά | |||
| accusatif | ὠμούς | ὠμάς | ὠμά | |||
| génitif | ὠμῶν | ὠμῶν | ὠμῶν | |||
| datif | ὠμοῖς | ὠμαῖς | ὠμοῖς | |||
ὠμός, ômós
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952
- « ὠμός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage
- ↑ Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage