ἀράχνη
Grec ancien
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ἡ | ἀράχνη | αἱ | ἀράχναι | τὼ | ἀράχνα | 
| Vocatif | ἀράχνη | ἀράχναι | ἀράχνα | |||
| Accusatif | τὴν | ἀράχνην | τὰς | ἀράχνας | τὼ | ἀράχνα | 
| Génitif | τῆς | ἀράχνης | τῶν | ἀραχνῶν | τοῖν | ἀράχναιν | 
| Datif | τῇ | ἀράχνῃ | ταῖς | ἀράχναις | τοῖν | ἀράχναιν | 
ἀράχνη, arákhnē féminin
Prononciation
- *\a.rá.kʰnɛː\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
- *\aˈra.kʰne̝\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
- *\aˈra.xni\ (Koinè (IVe siècle))
- *\aˈra.xni\ (Byzance (Xe siècle))
- *\aˈra.xni\ (Constantinople (XVe siècle))
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- [1] Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage