εὐρύς
Grec ancien
Étymologie
- Du proto-grec *eurús lui-même issu de l’indo-européen commun *h₁wérus.
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | εὐρύς | εὐρεῖα | εὐρύ | |||
| vocatif | εὐρύ | εὐρεῖα | εὐρύ | |||
| accusatif | εὐρύν | εὐρεῖαν | εὐρύ | |||
| génitif | εὐρέος | εὐρείας | εὐρέος | |||
| datif | εὐρεῖ | εὐρείᾳ | εὐρεῖ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | εὐρεῖ | εὐρεῖ | εὐρεῖ | |||
| vocatif | εὐρεῖ | εὐρεῖ | εὐρεῖ | |||
| accusatif | εὐρεῖ | εὐρεῖ | εὐρεῖ | |||
| génitif | εὐρέοιν | εὐραῖν | εὐρέοιν | |||
| datif | εὐρέοιν | εὐραῖν | εὐρέοιν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | εὐρεῖς | εὐρεῖαι | εὐρέα | |||
| vocatif | εὐρεῖς | εὐρεῖαι | εὐρέα | |||
| accusatif | εὐρεῖς | εὐρείας | εὐρέα | |||
| génitif | εὐρέων | εὐρειῶν | εὐρέων | |||
| datif | εὐρέσι(ν) | εὐρείαις | εὐρέσι(ν) | |||
εὐρύς, eurús *\eu̯.ˈrys\
- Large, qui s’étend en largeur.
- (Par extension) Qui se répand au loin, vaste, spacieux.
Dérivés
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- « εὐρύς », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage