virtud
Espagnol
Étymologie
- Du latin virtus.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| virtud [biɾˈtuð] |
virtudes [biɾˈtuðes] |
virtud [biɾˈtuð] féminin
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « virtud [Prononciation ?] »
Forme de verbe
| Conjugaison Présent Indicatif | |||||
| Personne | Singulier | Personne | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | virtú | 1 | virtut | ||
| 2 | virtul | 2 | virtuc | ||
| 3 | virtur | 3 | virtud | ||
| 4 | virtuv | ||||
virtud \virˈtud\
- Troisième personne du pluriel du présent du verbe virtú (« passer son temps avec un passe-temps »).
Références
- « virtud », dans Kotapedia
- Staren Fetcey, Grammaire officielle complète, Comité linguistique kotava (kotava.org), janvier 2025, 73 pages, p. 23