vetulus
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | vetulus | vetulă | vetulum | vetulī | vetulae | vetulă |
| Vocatif | vetule | vetulă | vetulum | vetulī | vetulae | vetulă |
| Accusatif | vetulum | vetulăm | vetulum | vetulōs | vetulās | vetulă |
| Génitif | vetulī | vetulae | vetulī | vetulōrŭm | vetulārŭm | vetulōrŭm |
| Datif | vetulō | vetulae | vetulō | vetulīs | vetulīs | vetulīs |
| Ablatif | vetulō | vetulā | vetulō | vetulīs | vetulīs | vetulīs |
vetulus \Prononciation ?\
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | vetulus | vetulī |
| Vocatif | vetule | vetulī |
| Accusatif | vetulum | vetulōs |
| Génitif | vetulī | vetulōrum |
| Datif | vetulō | vetulīs |
| Ablatif | vetulō | vetulīs |
vetulus \Prononciation ?\ masculin (pour une femme, on dit : vetula)
- (Avec affection) Vieux.
mi vetule
- mon vieux.
Références
- « vetulus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage