vaer
 : væer
Ancien français
Adjectif
vaer \Prononciation ?\
Anagrammes
Références
- Frédéric Godefroy, Dictionnaire de l’ancienne langue française et de tous ses dialectes du IXe au XVe siècle, édition de F. Vieweg, Paris, 1881–1902 → consulter cet ouvrage
Forme de nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 | 
|---|---|---|---|
| Non muté | maer | maered | maerioù | 
| Adoucissante | vaer | vaered | vaerioù | 
vaer \ˈvɛːr\ masculin
- Forme mutée de maer par adoucissement (m > v).
- — Lezomp-ta an traou-ze a gostez. Ha nʼocʼh ket bet ive dilennet da vear e parrez Guinevez?. — (Lan Inisan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, page 64)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
 
- — Lezomp ʼta an traoù-se a-gostez. Ha nʼocʼh ket bet ivez dilennet da vaer e parrez Gwinevez? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 53)- — Laissons donc ces choses-là de côté. Nʼavez-vous pas aussi été élu maire de la commune de Plounévez-Lochrist ?