urât
 : urat
Étymologie
- Dérive du verbe urî, li même provenant du latin horrire.
Adjectif
| Adjectif 4 formes | Singulier | Pluriel | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Masculin Neutre | Féminin | Masculin | Féminin Neutre | ||
| Nominatif Accusatif | Indéfini | urât | urâtă | urâți | urâte | 
| Défini | urâtul | urâta | urâții | urâtele | |
| Datif Génitif | Indéfini | urât | urâte | urâți | urâte | 
| Défini | urâtului | urâtei | urâților | urâtelor | |
urît \u.ˈɾɨt\
Variantes orthographiques
- urît (orthographe antérieure à 1993).
Prononciation
- Craiova (Roumanie) : écouter « urât [Prononciation ?] »