transformatiu
Étymologie
- Dérivé de transformar, avec le suffixe -atiu.
Adjectif
transformatiu masculin (au féminin transformativa)
- Transformatif, qui a la faculté de transformer.
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Catalan
Étymologie
- Dérivé de transformar, avec le suffixe -atiu.
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | transformatiu [tɾənsfuɾməˈtiw] |
transformatius [tɾənsfuɾməˈtiws] |
| Féminin | transformativa [tɾənsfuɾməˈtiβə] |
transformatives [tɾənsfuɾməˈtiβəs] |
transformatiu
- Transformatif, qui a la faculté de transformer.
Prononciation
- catalan oriental (hors majorquin) : [tɾənsfuɾməˈtiw]
- majorquin : [tɾənsfoɾməˈtiw]
- catalan occidental : [tɾansfoɾmaˈtiw]
Étymologie
- Dérivé de transformar, avec le suffixe -atiu.
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Masculin | transformatiu \tɾansfuɾmaˈtiw\ |
transformatius \tɾansfuɾmaˈtiws\ |
| Féminin | transformativa \tɾansfuɾmaˈti.βo̞\ |
transformativas \tɾansfuɾmaˈti.βo̞s\ |
transformatiu [tɾansfuɾmaˈtiw] (graphie normalisée)
- Transformatif, qui a la faculté de transformer.
Prononciation
- languedocien : [tɾansfuɾmaˈtiw]
- provençal : [tʁansfuʁmaˈtjew]
- rouergat : [tɾansfuɾmaˈtju]
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage