transcursus
Latin
Étymologie
- Déverbal de transcurro, dérivé de transcursum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | transcursŭs | transcursūs | 
| Vocatif | transcursŭs | transcursūs | 
| Accusatif | transcursum | transcursūs | 
| Génitif | transcursūs | transcursuum | 
| Datif | transcursūi ou transcursū | transcursibus | 
| Ablatif | transcursū | transcursibus | 
transcursus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | transcursus | transcursă | transcursum | transcursī | transcursae | transcursă | 
| Vocatif | transcurse | transcursă | transcursum | transcursī | transcursae | transcursă | 
| Accusatif | transcursum | transcursăm | transcursum | transcursōs | transcursās | transcursă | 
| Génitif | transcursī | transcursae | transcursī | transcursōrŭm | transcursārŭm | transcursōrŭm | 
| Datif | transcursō | transcursae | transcursō | transcursīs | transcursīs | transcursīs | 
| Ablatif | transcursō | transcursā | transcursō | transcursīs | transcursīs | transcursīs | 
transcursus \Prononciation ?\
Références
- « transcursus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage