tinctus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | tinctŭs | tinctūs |
| Vocatif | tinctŭs | tinctūs |
| Accusatif | tinctum | tinctūs |
| Génitif | tinctūs | tinctuum |
| Datif | tinctūi ou tinctū |
tinctibus |
| Ablatif | tinctū | tinctibus |
tinctus \ko.miˈtaː.tus\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | tinctus | tinctă | tinctum | tinctī | tinctae | tinctă |
| Vocatif | tincte | tinctă | tinctum | tinctī | tinctae | tinctă |
| Accusatif | tinctum | tinctăm | tinctum | tinctōs | tinctās | tinctă |
| Génitif | tinctī | tinctae | tinctī | tinctōrŭm | tinctārŭm | tinctōrŭm |
| Datif | tinctō | tinctae | tinctō | tinctīs | tinctīs | tinctīs |
| Ablatif | tinctō | tinctā | tinctō | tinctīs | tinctīs | tinctīs |
tinctus \Prononciation ?\
- Participe passé de tingo.
Références
- « tinctus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage