timp
Français
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| timp | timps |
| \tɛ̃p\ | |
timp \tɛ̃p\ féminin
- (Argot) Putain, salope.
- J'atterris à Fleury, après 48 heures à Vitry | Dépôt de Créteil dans la zone exposé comme une timp en vitrine. — ( Sultan, Grand cœur malade, 2011)
- J'arpente mon arrondissement le cerveau plein | Strasbourg Saint-Denis regorge de timps. — ( Sexion D'Assaut, Ah ouais parait que j'suis Doué, 2009)
Variantes
Étymologie
- Du latin tempus.
Nom commun
| neutre | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| cas | non articulé | articulé | non articulé | articulé |
| Nominatif Accusatif |
timp | timpul | timpuri | timpurile |
| Datif Génitif |
timp | timpului | timpuri | timpurilor |
| Vocatif | ||||
timp \ˈtimp\ nominatif accusatif neutre singulier
Synonymes
Prononciation
- Craiova (Roumanie) : écouter « timp [Prononciation ?] »
- (Région à préciser) : écouter « timp [Prononciation ?] »