terminatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de termino, dérivé de terminatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | terminatŭs | terminatūs |
| Vocatif | terminatŭs | terminatūs |
| Accusatif | terminatum | terminatūs |
| Génitif | terminatūs | terminatuum |
| Datif | terminatūi ou terminatū |
terminatibus |
| Ablatif | terminatū | terminatibus |
terminatus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | terminatus | terminată | terminatum | terminatī | terminatae | terminată |
| Vocatif | terminate | terminată | terminatum | terminatī | terminatae | terminată |
| Accusatif | terminatum | terminatăm | terminatum | terminatōs | terminatās | terminată |
| Génitif | terminatī | terminatae | terminatī | terminatōrŭm | terminatārŭm | terminatōrŭm |
| Datif | terminatō | terminatae | terminatō | terminatīs | terminatīs | terminatīs |
| Ablatif | terminatō | terminatā | terminatō | terminatīs | terminatīs | terminatīs |
terminatus \Prononciation ?\
- Participe passé de termino.
Références
- « terminatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage