tabernakl

Étymologie

Du moyen breton tabernacl[1][2].

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel
Non muté tabernakl tabernakloù
Adoucissante dabernakl dabernakloù
Spirante zabernakl zabernakloù

tabernakl \ta.ˈbɛr.nak(l)\ masculin

  1. (Religion) Tabernacle.
    • [...], hag eur c’hlin d’an douar evit azeuli an Otro Doue a zo du-hont ebarz an tabernakl, [...].  (Louis Le Clerc, Ma beaj Londrez, Sant-Brieg, 1910, page 48)
      [...], et un genou à terre pour adorer le Seigneur Dieu qui se trouve là-bas à l’intérieur du tabernacle, [...].
    • […] : en he c’hreiz e oa an hosti wenn ; an eskob santel he c’hemeras gant doujanz, a lakas anezi en tabernakl, […].  (Yann-Vari Perrot, Bue ar Zent, Morlaix, 1912, page 521)
      […] : lʼhostie blanche se trouvait au centre ; le saint évêque la saisit avec respect, et la mit dans le tabernacle, […].

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 707a