susceptus
Latin
Étymologie
- Substantivation du participe du verbe suscipio.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | susceptus | susceptī |
| Vocatif | suscepte | susceptī |
| Accusatif | susceptum | susceptōs |
| Génitif | susceptī | susceptōrum |
| Datif | susceptō | susceptīs |
| Ablatif | susceptō | susceptīs |
susceptus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | susceptus | susceptă | susceptum | susceptī | susceptae | susceptă |
| Vocatif | suscepte | susceptă | susceptum | susceptī | susceptae | susceptă |
| Accusatif | susceptum | susceptăm | susceptum | susceptōs | susceptās | susceptă |
| Génitif | susceptī | susceptae | susceptī | susceptōrŭm | susceptārŭm | susceptōrŭm |
| Datif | susceptō | susceptae | susceptō | susceptīs | susceptīs | susceptīs |
| Ablatif | susceptō | susceptā | susceptō | susceptīs | susceptīs | susceptīs |
susceptus \Prononciation ?\
- Participe passé de suscipio.
Références
- « susceptus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage