suno

Forme de verbe

suno \ˈsỹː.no\

  1. Troisième personne du singulier du futur de l’indicatif du verbe sunañ/suniñ.

Espéranto

Étymologie

(Date à préciser) Composé de la racine sun (« soleil ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif suno
\ˈsu.no\
sunoj
\ˈsu.noj\
Accusatif sunon
\ˈsu.non\
sunojn
\ˈsu.nojn\

suno \ˈsu.no\

  1. (Astronomie) Soleil.
    • La suno estis ĉiam kaŝita malantaŭ dompintoj, kaj stratlampoj siblis la tutan tagon.  (Tim Westover, Tri Ruĝaj Knabinoj, Marvirinstrato, 2009, page 19)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
  2. (Astronomie) Soleil (n’importe quelle étoile considérée par rapport à ses planètes).
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  3. (Par extension) Lumière du soleil.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Apparentés étymologiques

→ voir la catégorie Mots en espéranto comportant la racine sun 

Hyperonymes

Holonymes

Prononciation

Anagrammes

Voir aussi

  • suno sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Bibliographie

Étymologie

mot composé de sun- et -o « substantif »

Nom commun

Singulier Pluriel
suno
\Prononciation ?\
suni
\Prononciation ?\

suno

  1. Soleil.

Prononciation