suhttu
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | suhttu | suhtut |
| Accusatif Génitif |
suhtu | suhtuid |
| Illatif | suhttui | suhtuide |
| Locatif | suhtus | suhtuin |
| Comitatif | suhtuin | suhtuiguin |
| Essif | suhttun | |
| Avec suffixes possessifs |
Singulier | Duel | Pluriel |
|---|---|---|---|
| 1re personne | suhtton | suhttome | suhttomet |
| 2e personne | suhttot | suhttode | suhttodet |
| 3e personne | suhttus | suhttuska | suhttuset |
suhttu /ˈsuhːtu/
- Colère, animosité.
Son čájeha olu dovdduid, nu go udjuvuođa, burrodaga, suhtu, morraša ja ráhkásmuvvama.
— (avvir.no)- Elle montre beaucoup de sentiments, comme la timidité, la bonté, la colère, le chagrin et l’amourachement.
Synonymes
Forme de verbe
suhttu /ˈsuhːtu/
- Première personne du duel du présent de l’impératif de suhttat.