stourme

Forme de verbe

stourme \ˈstur.me\

  1. Troisième personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe stourm/stourmañ/stourmiñ.
    • Chom a reas cʼhoaz gwall-glañv, ken digalonekaet ma oa bet adarre gant an droukverz a stourme outañ en eun doare ken didruez.  (Yeun ar Go, Marcʼheger ar Gergoad, Breuriez ar Brezoneg er Skoliou, 1939, page 17)
      Il resta encore bien malade, tant il fut à nouveau découragé du fait de la mauvaise fortune qui s’acharnait sur lui de façon si impitoyable.

Anagrammes