stipulatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de stipulor, dérivé de stipulatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | stipulatŭs | stipulatūs |
| Vocatif | stipulatŭs | stipulatūs |
| Accusatif | stipulatum | stipulatūs |
| Génitif | stipulatūs | stipulatuum |
| Datif | stipulatūi ou stipulatū |
stipulatibus |
| Ablatif | stipulatū | stipulatibus |
stipulatus \Prononciation ?\ masculin
- Stipulation.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | stipulatus | stipulată | stipulatum | stipulatī | stipulatae | stipulată |
| Vocatif | stipulate | stipulată | stipulatum | stipulatī | stipulatae | stipulată |
| Accusatif | stipulatum | stipulatăm | stipulatum | stipulatōs | stipulatās | stipulată |
| Génitif | stipulatī | stipulatae | stipulatī | stipulatōrŭm | stipulatārŭm | stipulatōrŭm |
| Datif | stipulatō | stipulatae | stipulatō | stipulatīs | stipulatīs | stipulatīs |
| Ablatif | stipulatō | stipulatā | stipulatō | stipulatīs | stipulatīs | stipulatīs |
stipulatus \Prononciation ?\
- Participe passé de stipulor.
Références
- « stipulatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage