stimulatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de stimulo dérivé de stimulatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | stimulatŭs | stimulatūs |
| Vocatif | stimulatŭs | stimulatūs |
| Accusatif | stimulatum | stimulatūs |
| Génitif | stimulatūs | stimulatuum |
| Datif | stimulatūi ou stimulatū |
stimulatibus |
| Ablatif | stimulatū | stimulatibus |
stimulatus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | stimulatus | stimulată | stimulatum | stimulatī | stimulatae | stimulată |
| Vocatif | stimulate | stimulată | stimulatum | stimulatī | stimulatae | stimulată |
| Accusatif | stimulatum | stimulatăm | stimulatum | stimulatōs | stimulatās | stimulată |
| Génitif | stimulatī | stimulatae | stimulatī | stimulatōrŭm | stimulatārŭm | stimulatōrŭm |
| Datif | stimulatō | stimulatae | stimulatō | stimulatīs | stimulatīs | stimulatīs |
| Ablatif | stimulatō | stimulatā | stimulatō | stimulatīs | stimulatīs | stimulatīs |
stimulatus \Prononciation ?\
- Participe passé de stimulo.
Références
- « stimulatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage