sortitus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | sortitŭs | sortitūs |
| Vocatif | sortitŭs | sortitūs |
| Accusatif | sortitum | sortitūs |
| Génitif | sortitūs | sortituum |
| Datif | sortitūi ou sortitū |
sortitibus |
| Ablatif | sortitū | sortitibus |
sortitus \Prononciation ?\ masculin
- Tirage au sort, partage.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | sortitus | sortită | sortitum | sortitī | sortitae | sortită |
| Vocatif | sortite | sortită | sortitum | sortitī | sortitae | sortită |
| Accusatif | sortitum | sortităm | sortitum | sortitōs | sortitās | sortită |
| Génitif | sortitī | sortitae | sortitī | sortitōrŭm | sortitārŭm | sortitōrŭm |
| Datif | sortitō | sortitae | sortitō | sortitīs | sortitīs | sortitīs |
| Ablatif | sortitō | sortitā | sortitō | sortitīs | sortitīs | sortitīs |
sortitus \Prononciation ?\
- Participe passé de sortior.
Références
- « sortitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage