singularo
Espéranto
Étymologie
- Du latin singularis (« singulier »)
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | singularo \sin.ɡu.ˈla.ro\ |
singularoj \sin.ɡu.ˈla.roj\ |
| Accusatif | singularon \sin.ɡu.ˈla.ron\ |
singularojn \sin.ɡu.ˈla.rojn\ |
singularo \sin.ɡu.ˈla.ro\ mot-racine 8OA
- (Grammaire) Singulier.
Synonymes
Dérivés
Hyperonymes
Vocabulaire apparenté par le sens
Prononciation
- France (Toulouse) : écouter « singularo [Prononciation ?] »
Voir aussi
- singularo sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto)
Références
Bibliographie
- E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (vérifié)
- singularo sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
- singularo sur le site Reta-vortaro.de (RV)
- Racine "singular-" présente dans la 8a Oficiala Aldono de 1974 (R de l’Akademio de Esperanto).
- Racine "-o" présent dans le dictionnaire des racines « Universala Vortaro » ( de l’Akademio de Esperanto).
Étymologie
- mot composé de singular- et -o « substantif »
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| singularo \Prononciation ?\ |
singulari \Prononciation ?\ |
singularo \sin.ɡu.ˈla.rɔ\