simus
Français
Forme de nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| simu | simus |
| \si.my\ | |
simus \si.my\ féminin
- Pluriel de simu.
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Latin
Étymologie
- Du grec ancien σιμός, simós.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | simus | simă | simum | simī | simae | simă |
| Vocatif | sime | simă | simum | simī | simae | simă |
| Accusatif | simum | simăm | simum | simōs | simās | simă |
| Génitif | simī | simae | simī | simōrŭm | simārŭm | simōrŭm |
| Datif | simō | simae | simō | simīs | simīs | simīs |
| Ablatif | simō | simā | simō | simīs | simīs | simīs |
simus \Prononciation ?\
- Camus, camard [1], plat, au nez aplati [2].
avibus, serpentibus, piscibus, foramina tantum ad olfactus sine naribus, et hinc cognomina Simorum.
— (Pline. 11, 37, 59, § 158)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
- (Au sujet du dauphin) lingua est iis contra naturam aquatilium mobilis, brevis atque lata, haut differens suillae. pro voce gemitus humano similis, dorsum repandum, rostrum simum. qua de causa nomen simonis omnes miro modo agnoscunt maluntque ita appellari. — (Pline, Naturalis Historia, IX, 7, 23)
puer simā nare.
— (Mart. 6, 39, 8)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Synonymes
Dérivés
Forme de verbe
sīmus
- Première personne du pluriel du subjonctif présent de sum.
Références
- [1] « simus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [2] « simus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage