sectatrice
Français
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| sectatrice | sectatrices |
| \sɛk.ta.tʁis\ | |
sectatrice \sɛk.ta.tʁis\ féminin (pour un homme, on dit : sectateur)
- Celle qui fait profession de suivre l’opinion de quelque philosophe, de quelque docteur, de quelque chef d’église, de quelque hérésiarque.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Traductions
Prononciation
- La prononciation \sɛk.ta.tʁis\ rime avec les mots qui finissent en \is\.
Références
- « sectatrice », dans TLFi, Le Trésor de la langue française informatisé, 1971–1994 → consulter cet ouvrage
Latin
Forme de nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | sectatrix | sectatricēs |
| Vocatif | sectatrix | sectatricēs |
| Accusatif | sectatricem | sectatricēs |
| Génitif | sectatricis | sectatricum |
| Datif | sectatricī | sectatricibus |
| Ablatif | sectatricĕ | sectatricibus |
sectatrice \sek.taːˈtriː.ke\ féminin