ridiculus
Latin
Étymologie
- (Adjectif) Dérivé de rideo (« rire »), avec le suffixe -culus.
- (Nom commun) Substantivation de l’adjectif ridiculus.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | ridiculus | ridiculă | ridiculum | ridiculī | ridiculae | ridiculă | 
| Vocatif | ridicule | ridiculă | ridiculum | ridiculī | ridiculae | ridiculă | 
| Accusatif | ridiculum | ridiculăm | ridiculum | ridiculōs | ridiculās | ridiculă | 
| Génitif | ridiculī | ridiculae | ridiculī | ridiculōrŭm | ridiculārŭm | ridiculōrŭm | 
| Datif | ridiculō | ridiculae | ridiculō | ridiculīs | ridiculīs | ridiculīs | 
| Ablatif | ridiculō | ridiculā | ridiculō | ridiculīs | ridiculīs | ridiculīs | 
ridiculus \Prononciation ?\ masculin
- Ridicule, qui fait rire, plaisant, drôle, bouffon, amusant, comique, risible, absurde, extravagant.
- ridiculum dictum — (Plaute)- bon mot.
 
 
Dérivés dans d’autres langues
- Anglais : ridiculous
- Espagnol : ridículo
- Français : ridicule
- Italien : ridicolo
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | ridiculus | ridiculī | 
| Vocatif | ridicule | ridiculī | 
| Accusatif | ridiculum | ridiculōs | 
| Génitif | ridiculī | ridiculōrum | 
| Datif | ridiculō | ridiculīs | 
| Ablatif | ridiculō | ridiculīs | 
ridiculus \Prononciation ?\ masculin
Références
- « ridiculus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage