redimitus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | redimitŭs | redimitūs |
| Vocatif | redimitŭs | redimitūs |
| Accusatif | redimitum | redimitūs |
| Génitif | redimitūs | redimituum |
| Datif | redimitūi ou redimitū |
redimitibus |
| Ablatif | redimitū | redimitibus |
redimitus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | redimitus | redimită | redimitum | redimitī | redimitae | redimită |
| Vocatif | redimite | redimită | redimitum | redimitī | redimitae | redimită |
| Accusatif | redimitum | redimităm | redimitum | redimitōs | redimitās | redimită |
| Génitif | redimitī | redimitae | redimitī | redimitōrŭm | redimitārŭm | redimitōrŭm |
| Datif | redimitō | redimitae | redimitō | redimitīs | redimitīs | redimitīs |
| Ablatif | redimitō | redimitā | redimitō | redimitīs | redimitīs | redimitīs |
redimitus \Prononciation ?\
- Participe passé de redimio.
Références
- « redimitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « redimitus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage