raufen
Allemand
Étymologie
- Du moyen haut-allemand roufen et du vieux haut allemand rouf(f)en.
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich raufe |
| 2e du sing. | du raufst | |
| 3e du sing. | er/sie/es rauft | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich raufte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich raufte |
| Impératif | 2e du sing. | rauf! |
| 2e du plur. | rauft! | |
| Participe passé | gerauft | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
raufen
sich raufen \zɪç ˈʀaʊ̯fn̩\ (voir la conjugaison)
- Se bagarrer, se battre.
- (Sens figuré) sich die Haare raufen
- s’arracher les cheveux.
Wir raufen nicht, wir streiten nur.
- Nous ne nous battons pas, nous chamaillons seulement.
- (Sens figuré) sich die Haare raufen
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « raufen [zɪç ˈʀaʊ̯fn̩] »