qualificatiu
Étymologie
- Du latin qualificare.
 
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| qualificatiu \ka.li.fi.ka.ˈtiw\  | 
qualificatius \ka.li.fi.ka.ˈtiws\  | 
qualificatiu \ka.li.fi.ka.ˈtiw\ masculin (graphie normalisée)
- Qualificatif, ce qui énonce une qualité, bonne ou mauvaise, prêtée à quelqu’un ou à quelque chose.
 
Adjectif
| Nombre | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Masculin | qualificatiu \ka.li.fi.ka.ˈtiw\  | 
qualificatius \ka.li.fi.ka.ˈtiws\  | 
| Féminin | qualificativa \ka.li.fi.ka.ˈti.βo̞\  | 
qualificativas \ka.li.fi.ka.ˈti.βo̞s\  | 
qualificatiu \ka.li.fi.ka.ˈtiw\ (graphie normalisée)
- Qualificatif, relatif à la qualité.
 
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
 - (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
 - Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
 - Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
 - Loís Alibèrt, (oc) Gramatica occitana segon los parlars lengadocians, Institut d’Estudis Occitans/Institut d’Estudis Catalans, 1976, ISBN 2-85910-274-4
 - Jacme Taupiac, Gramatica occitana, Associacion Antonin Perbòsc, 2021, ISBN 978-2-9548912-4-8