proximatus
Latin
Étymologie
- Dérivé de proximus, avec le suffixe -atus, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | proximatŭs | proximatūs |
| Vocatif | proximatŭs | proximatūs |
| Accusatif | proximatum | proximatūs |
| Génitif | proximatūs | proximatuum |
| Datif | proximatūi ou proximatū |
proximatibus |
| Ablatif | proximatū | proximatibus |
proximatus \Prononciation ?\ masculin
- Proximat, dignité de proxime.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | proximatus | proximată | proximatum | proximatī | proximatae | proximată |
| Vocatif | proximate | proximată | proximatum | proximatī | proximatae | proximată |
| Accusatif | proximatum | proximatăm | proximatum | proximatōs | proximatās | proximată |
| Génitif | proximatī | proximatae | proximatī | proximatōrŭm | proximatārŭm | proximatōrŭm |
| Datif | proximatō | proximatae | proximatō | proximatīs | proximatīs | proximatīs |
| Ablatif | proximatō | proximatā | proximatō | proximatīs | proximatīs | proximatīs |
proximatus \Prononciation ?\
- Participe passé de proximo.
Références
- « proximatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage