pentagonus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien πεντάγωνος, pentagonos (« de cinq angles »).
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | pentagonus | pentagonă | pentagonum | pentagonī | pentagonae | pentagonă |
| Vocatif | pentagone | pentagonă | pentagonum | pentagonī | pentagonae | pentagonă |
| Accusatif | pentagonum | pentagonăm | pentagonum | pentagonōs | pentagonās | pentagonă |
| Génitif | pentagonī | pentagonae | pentagonī | pentagonōrŭm | pentagonārŭm | pentagonōrŭm |
| Datif | pentagonō | pentagonae | pentagonō | pentagonīs | pentagonīs | pentagonīs |
| Ablatif | pentagonō | pentagonā | pentagonō | pentagonīs | pentagonīs | pentagonīs |
pentagonus \Prononciation ?\
- Qui a cinq côtés.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Apparentés étymologiques
Références
- « pentagonus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage