penitus
Latin
Étymologie
- (Adjectif 1), (Adverbe) De penus.
- (Adjectif 2) Dérivé de penis, avec le suffixe -tus.
Adjectif 1
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | penitus | penită | penitum | penitī | penitae | penită |
| Vocatif | penite | penită | penitum | penitī | penitae | penită |
| Accusatif | penitum | penităm | penitum | penitōs | penitās | penită |
| Génitif | penitī | penitae | penitī | penitōrŭm | penitārŭm | penitōrŭm |
| Datif | penitō | penitae | penitō | penitīs | penitīs | penitīs |
| Ablatif | penitō | penitā | penitō | penitīs | penitīs | penitīs |
penitus \Prononciation ?\ masculin
Adverbe
penitŭs \Prononciation ?\
- Profondément, jusqu’au fond, du plus profond, entièrement, tout à fait.
Ne nos quidem huic uni studio penitus umquam dediti fuimus.
— (Cicéron, Pro archia poeta, 2)- Moi non plus je ne me suis jamais adonné excessivement à cette seule éloquence.
Synonymes
Adjectif 2
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | penitus | penită | penitum | penitī | penitae | penită |
| Vocatif | penite | penită | penitum | penitī | penitae | penită |
| Accusatif | penitum | penităm | penitum | penitōs | penitās | penită |
| Génitif | penitī | penitae | penitī | penitōrŭm | penitārŭm | penitōrŭm |
| Datif | penitō | penitae | penitō | penitīs | penitīs | penitīs |
| Ablatif | penitō | penitā | penitō | penitīs | penitīs | penitīs |
penitus \Prononciation ?\ masculin
Références
- « penitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage